Van E-bike naar World Solar Challenge
Mijn motto is dat een hobby bijdraagt aan creatief denken en voor mij is die hobby techniek. Ik vind het ontzettend gaaf om door middel van techniek praktische problemen op te oplossen. Dit bracht mij in de onderbouw bij de First Lego Leage. Onder leiding van meneer Van der Hoff deed ik drie keer aan deze Leage mee. Hierbij merkte ik al snel dat mijn kracht ligt bij het praktisch uitvoeren van dingen, in plaats van het alleen maar uitdenken ervan. In de bovenbouw werd mijn interesse voor techniek groter en was het tijd voor een groter project. Samen met mijn buurjongen Bart Rensma startte ik met het bouwen van een elektrische fiets. Bij een elektrische fiets denk je misschien aan zo’n fiets die je bejaarde buurvrouw heeft en waarmee je niet harder gaat dan 25 km/h, maar wij deden het anders. We bouwden een fiets waarmee je 50 km/h kon fietsen zonder te trappen. Door deze fiets was ik elke dag razendsnel op school en ook docenten hebben mogen meegenieten van het succes van deze fantastische uitvinding (weet u nog, meneer Kuijper?). Na veel ervaring opgedaan te hebben behaalde ik na 6 leerzame en fijne jaren mijn diploma en koos ervoor om elektrotechniek te gaan studeren aan de Fontys in Eindhoven.
Het bleek een goede keus. Het is de perfecte studie voor mij, omdat er een goede balans is tussen theorie en praktijk. De theorie die ik in de eerste twee jaar leerde kon ik direct toepassen om ideeën die ik had uit te werken en om tot een goed product te komen. Hier kreeg ik dan ook tijdens die twee jaar genoeg ruimte voor. Deze combinatie tussen theorie en praktijk vind ik nog steeds erg belangrijk. Het heeft mij gemotiveerd om bezig te zijn met datgene waarin ik goed was, maar ook met wat ik leuk vond.
Aangekomen in het derde jaar rondde ik na een halfjaar mijn minor af en was het tijd om een stage te gaan zoeken. Al vrij snel had ik een stageplek gevonden. Tot het moment dat er een e-mail verscheen in mijn inbox. Het was een e-mail met de oproep dat het Solar Team Eindhoven ging werven voor nieuwe leden voor de World Solar Challenge 2017. Bij het lezen van de e-mail begon het meteen te kriebelen en werd ik enthousiast. Ik trok mijn stoute schoenen aan en ondanks dat ik al een stageplek had stuurde ik een sollicitatiebrief. Een week later kreeg ik een telefoontje dat ik langs mocht komen voor een sollicitatiegesprek. De uitslag van de sollicitatie liet een tijdje op zich wachten. Na weken in spanning te hebben gezeten kwam eind juni dan eindelijk het verlossende telefoontje. Het antwoord overtrof al mijn verwachtingen! Ik mocht deel gaan uitmaken van het Solar Team Eindhoven 2017! Ik was door het dolle heen en ontzettend blij en enthousiast over de nieuwe uitdaging, maar tegelijkertijd ook wel onzeker. Ik kende namelijk nog niemand en zou ook de enige hbo’er zijn in het team.
September 2016 brak aan en het was tijd om van start te gaan. We begonnen met een team van 23 studenten aan een eigenlijk onhaalbare missie: in 10 maanden een zonneauto bouwen die geschikt moest zijn om minstens 3000 kilometer te rijden door de outback van Australië tijdens de World Solar Challenge 2017 (WSC). Mijn taken in het team waren om ervoor zorgen dat de auto een Nederlands kenteken ging krijgen, het maken van de elektrische schema’s voor de auto en het ontwerpen van de printplaten. Ook werkte ik mee aan de bouw van het batterijpakket. We hadden alleen wat informatie van voorgaande Solarteams, maar verder moesten we alles zelf uitvinden en uitzoeken. De eerste maanden stonden dan ook in het teken van overleg. Dit overleg ging er vooral over waaraan de auto moest gaan voldoen. Het kostte soms dan ook erg veel moeite om bij elke beslissing de neuzen dezelfde kant op te krijgen. Er is in die tijd veel gediscussieerd. Na veel overleg waren er inmiddels vier maanden voorbij en de kerst naderde.
Het uiterlijk van de auto stond inmiddels vast en we konden beginnen aan het meer gedetailleerde design. Vragen zoals: ‘hoe zorg ik ervoor dat de auto veilig is, hoe garandeer ik dat de auto niet uit zichzelf gaat rijden, hoe ga ik de aansturing van de lampen doen’, konden worden beantwoord. In het voorjaar was de body van de auto af. Deze is helemaal van carbon en met de hand gelamineerd. Een hele klus waarbij zelfs enkele teamleden maanden in Emmeloord gezeten hebben om daar te bouwen.
Na maanden alles op alles te hebben gezet om de auto af te krijgen was het tijd voor de autopresentatie. Stella Vie werd onthuld. Voor de buitenwereld zag Stella Vie er helemaal af uit, helaas wisten wij wel beter. De weken daarna waren we dag en nacht bezig om ervoor te zorgen dat ‘Vie’ een Nederlands kenteken zou krijgen, voordat ze naar Australië zou vertrekken. Het heeft wat nachtrust gekocht, maar uiteindelijk na veel slapeloze nachten kreeg Stella Vie een volwaardig Nederlands kenteken, verkregen door de RDW.
In augustus 2017 was het eindelijk zover, we vertrokken met het hele team naar Australië. Eenmaal aangekomen werden we overvallen door een enorme tegenslag. De auto werd per containerschip vervoerd en door problemen met het invoeren, kwam de auto met twee maanden vertraging in Australië aan. Dit hield in dat we nog maar twee weken hadden om de auto helemaal “challenge klaar” te maken. Het waren slopende weken waarin we met het team alles in de strijd hebben gegooid om het voor elkaar te boxen. Het lukte ons om op het nippertje alles op tijd af te krijgen. 7 oktober stonden we met Stella Vie aan de Start van de World Solar Challange in Darwin.
Wij deden mee in de Cruiser class (familieauto). Bij deze klasse gaat het erom wie de meest efficiëntste auto bouwt. Je hebt zes dagen om te finishen en zowel de auto als de wiskundige modellen zijn hierop geoptimaliseerd. Je start in Darwin en Finisht in Adelaide. Elke dag rijd je ongeveer 400 tot 700 kilometer. Tijdens de race was ik co-driver van Stella Vie en ondersteunde ik het technische team bij eventuele mankementen aan de zonneauto. Na zes slopende dagen hadden we inmiddels 3000 kilometer afgelegd en kwam de finish in zicht. Het plein in Adelaide stond volledig in het teken van de finish. Overal was muziek, mensen van over de hele wereld waren aanwezig bij de welbekende fontein waar elk team een duik in neemt na finish. De sfeer was onbeschrijfelijk en iedereen feliciteert elkaar met het finishen, want finishen is al een hele prestatie. We finishten en onze grootste droom kwam uit, WE WERDEN WERELDKAMPIOEN. Dat gevoel was niet te beschrijven. De dagen daarna volgden veel feestjes en iedereen vierde de overwinning. Na een aantal dagen was iedereen uitgefeest en ging ieder teamlid zijn eigen gang. Omdat hard werken mag worden beloond maakte ik van de gelegenheid gebruik dat ik al in Australië was. Ik ben gaan hiken op Tasmanië en vervolgens gaan rondreizen in Nieuw-Zeeland. Ook dit waren stuk voor stuk ervaringen om nooit te vergeten.
Na mijn terugkomst van mijn reis en de Solar Challenge heb ik natuurlijk ook weer mijn ‘normale’ leven opgepakt. Op dit moment ben ik mijn studie aan het afronden en werk ik 2 tot 3 dagen in de week bij Lightyear, een bedrijf dat zich richt op het maken van een zonneauto voor de commerciële markt. Het is voor mij nog steeds soms moeilijk te bevatten wat voor mooie ervaringen mijn interesse in techniek heeft opgeleverd. Een hobby die zijn oorsprong vond in de brugklas op het Christiaan Huygens en is uitgegroeid tot zo veel meer en zo veel moois. Als je een jaar geleden aan mij had verteld dat ik dit zou meemaken in anderhalf jaar tijd, dan had ik je voor gek verklaard. Daarom wil ik ook iedereen meegeven: ga de uitdaging aan, want niets is onmogelijk!
Mocht je na mijn verhaal geïnteresseerd zijn in Solar Team Eindhoven of wil je meer informatie? Voor meer info kan je altijd kijken op: www.solarteameindhoven.nl of www.lightyear.one.